Een stadstuin. Veurne. Een hoekig perceel dat schreeuwde om zachtheid. En een klant die met beide voeten in onze Vlaamse grond staat, maar met zijn hart stevig geworteld in de Oosterse cultuur. Dat soort vraagstuk, daar gaat mijn tuinhart sneller van kloppen. Want hoe breng je sereniteit, symboolkracht en esthetiek uit Japan en China samen in een eigentijdse, stedelijke setting zonder dat het een karikatuur wordt? Wel, we deden dit zo.
Het begon allemaal met luisteren. Luisteren naar de wensen van de klant: een tuin waarin hun Oosterse achtergrond zichtbaar mag zijn, maar niet opdringerig. Geen replica van een Japans tempelhof, wel een vertaalslag met respect, finesse en een lichte Westerse knipoog.
Typisch zijn de grindelementen, in de Oosterse tuin een krachtig medium. Niet alleen omwille van zijn textuur en kleur, maar omdat het rust brengt, én omdat het prachtig contrasteert met groen. In deze tuin werd grind dus geen opvulling, maar de drager van het ontwerp. Geen sprietje gras te bespeuren — maar mis je het? Geen seconde. Want de rijkdom zit in de lagen, de schakeringen, de interactie tussen materiaal en beplanting.
Stapstenen lopen als een ritmisch gedicht doorheen het geheel. Niet in rechte lijnen, maar in organische patronen. Dat is geen toeval. In de Oosterse filosofie brengen asymmetrie en kromming balans. Door met rondingen te werken voelt de tuin groter, vloeiender en, welja, vriendelijker aan. Alsof je wordt uitgenodigd om te dwalen. En tussen die stapstenen? Beplanting die er haar eigen weg vindt. Een streepje natuur die op fluistertoon zegt: ‘ik ben hier de baas’.
Nog zo’n cruciaal element is het waterelement. In deze tuin is het geen decoratie maar het hart. Een bron van contemplatie, een spiegel voor de ziel, zeggen ze in Japan. Het kabbelende water brengt niet enkel verkoeling en leven in de tuin, maar trekt ook vogels en insecten aan. De klant wilde geen vijver die schreeuwde om aandacht, maar een die rust bracht. Missie geslaagd: het water fluistert, het stroomt zacht, het nodigt uit tot pauze.
De beplanting is zorgvuldig uitgekozen en strategisch geplant, met aandacht voor hoe ze zich verhouden tot steen, muur en licht. Typisch Oosters is dat planten mogen groeien tussen de voegen van een muur. Niet als ‘onkruid’, maar als poëzie. Tussen de kieren van de stapstenen komt er ook leven piepen — groen dat zijn plek vindt en zo de grens tussen mens en natuur subtiel vervaagt.
Eén blikvanger wil ik toch even apart benoemen: de Japanse esdoorn. In deze tuin kreeg hij een ereplaats. Niet te dominant, maar wél precies goed. Hij staat symbool voor lang leven, wijsheid en voorspoed — waarden die perfect pasten bij de filosofie van deze bewoners. Zijn blad verandert mee met de seizoenen en herinnert ons eraan dat schoonheid nooit stil staat.
Ook het terras werd integraal meegenomen in het ontwerp. Geen klassiek verhard vlak, maar een verlengstuk van de tuinbeleving. Materialen en vormen sluiten naadloos aan bij het organisch karakter van de rest van de ruimte. De overgang tussen binnen en buiten verloopt zacht. Je stapt van de leefruimte niet zomaar ‘de tuin’ in, je betreedt een andere wereld — eentje van rust en symboliek.
Japans bloedgras speelt hier een hoofdrol in het groenpalet. Met zijn dieprode kleur en elegante bewegingen voegt het karakter en ritme toe. De verlichting, door ons zorgvuldig geplaatst, doet daar ’s avonds nog een schepje bovenop. We kozen voor zachte, warme spots die accenten leggen op bladstructuren, wateroppervlaktes en het grillige lijnenspel van de stapstenen. Geen schijnwerpers, maar sfeermakers.
Wat mij persoonlijk het meest raakt aan dit project? De totale harmonie. Alles klopt. Het ontwerp, de uitvoering, de keuze van materialen en planten — maar vooral: het gevoel dat je krijgt als je er staat. Alsof de tijd daar even halthoudt. Alsof je, ondanks de stadsdrukte rondom, wordt opgenomen in iets groters, rustiger, betekenisvollers.
Een tuin als deze is geen ‘project’. Het is een verhaal. Een vertaling van cultuur, een zoektocht naar evenwicht, een ruimte die met je meegroeit. En net dat maakt tuinarchitectuur voor mij zo magisch. Je bouwt niet alleen met steen en plant, maar met gevoel. En dat gevoel, dat leeft vandaag in Veurne, in een tuin die fluistert wat woorden niet kunnen zeggen.
